By: Maanyag
Taipei City, Taiwan
 
Tinuod, sakit man sa atong dughan,
Ang madungog ang paet nga kamatuoran,
Kamatuorang hagbay ra natong nasayran,
Apan unsa ba, mura raman og gipiyongan?
 
Tungod kay laing tawo man ang misulti,
Mura ba'g nasagpaan og bali-bali,
Apan kanus-a man ta magpabuta-buta?
O iluom sa tago ang tinuod nga nakita?
 
Mas gustohon ba ninyong madungog ang bakak nga
Hilabihang tam-isa?
O ang paet apan matuod nga estorya?
Kay ang panlantaw nato dili man magpareha,
Tingale'g para kanako patsada,
Apan para kanimo, sarang gayona. Di ba?
 
Mga pagsaway sa uban diri kanato,
Dili nato angayang ikasubo og ikasuko,
Susihon nato, tingale'g may punto sila,
Kun tinuod man kini, aw dawaton ta!
 
Bukahon nato ang atong mga mata,
Mga negatibong panlantaw, ipadaplin ta!
Isipon ta lamang nga kini osa ka hagit,
Bisan pa'g ang mga pulong sobra man ka hait.
 
Panahon na para magkat-on,
Ang mga kasaypan, hinay-hinay'ng tarungon,
Mga baliko nga panan-aw, tul-iron,
Sugdan ta sa atong kaugalingon.
 
Saktong disiplina, bisan asa man kita,
Maadunahan o makabos, matigulang o mabata,
Mao ra gayud kini'i lig-on nga hinagiban,
Nga makapauswag kanatong tanan!
 
"Kay ang dyamante dili masinaw ku dili bag-iron,
Susama sa tawo nga dili magkat-on, dili gayud magmalampuson!"