By: Maanyag
Taipei City, Taiwan
 
Pebrero sayis, pasado alas onse sa udto,
Kusog nga linog ang mitay-og sa Negros og Sugbo,
Samtang ako dinhi nga layo sa akong pinalanggang pamilya,
Wala mapugngi ang maguol og ang mabalaka.
 
Naundang ang klase sa mga tunghaan,
Mga trabahante gipagawas sa mga buhatan,
Daghang mihilak, daghang nataranta,
Tungod sa hungihong nga ang tsunami nagpadulong na.
 
Ang dagan sa trapiko dili maporma,
Ang mga dunay sakyanan nag-unhanay na,
Sa bukid, didto kuno sila padulong,
Naputos sa karatol tungod sa maong hungihong.
 
Mga katawhan didto sa dakong dalan midagan,
Daw namura og katapusan na sa kalibutan,
Paghubas og pagtaob sa mga kadagatan gipangbantayan,
Sa ubang mga tawo sa atong dakbayan.
 
Daghang mga tawo ang nanagan nga nagtiniil,
Tungod sa kahadlok mao sila mikaratil,
Dili tiawtiaw ang maong panghitabo,
Kay kung ako tu-a didto, tingale og osa sab ko.
 
Ingon ani nga mga panghitabo dili angayang kataw-an,
O himuon lang og dakong kalataw-an sa uban,
Kay ang panahon kung mubalos dili magsaba,
Wala'y nahibalo, og dili nato matagna...
 
Higpit nga pagtuo og pag-ampo ang atong gikinahanglan,
Ngadto sa Makagagahom sa Kahitas-an,
Sa mga pagsulay ning kalibutan nga temporaryo natong gitumban,
Ayaw itugot nga ang pagsalig mo Kaniya malusno og matumpagan.